Hoe ‘kiezen’ automobilisten waar ze hun aandacht op richten?
“Je moet je aandacht op de weg houden.” Klinkt logisch, maar wat is dat eigenlijk aandacht? Is dat waar je naar kijkt? Je zult ongetwijfeld wel eens de ervaring hebben gehad in de verte te staren terwijl je in gedachten ‘ergens anders’ was. Dus aandacht is niet per se hetzelfde als waar je naar kijkt. Wat dan wel? En hoe ‘kiezen’ waar we onze aandacht op richten? Beslissen we dat zelf? In deze blog proberen we antwoord te vinden op deze vragen. We doen dit aan de hand van het aandachtsselectie model van Engstrom e.a. (2013).
Wat is belangrijker voor wayfinding: bordjes of kaarten?
We gebruiken bordjes en kaarten om de weg te kunnen vinden in een omgeving. Zou je kunnen zeggen dat bordjes of kaarten belangrijker zijn dan de ander?
Hoe kunnen bewegwijzering & kaarten wayfinding verbeteren?
Wayfinding is het gedrag en denkproces dat mensen doorlopen als ze de weg proberen te vinden. In de vorige twee blogs hebben we gekeken hoe wayfinding werkt en hoe architectuur bezoekers kan helpen in dit proces. In deze blog ga ik in op de vraag hoe bewegwijzering & kaarten wayfinding kunnen verbeteren.
Hoe kunnen we wayfinding bevorderen met architectuur?
Wayfinding is het gedrag en denkproces dat mensen doorlopen als ze de weg proberen te vinden. Vorige week hebben we gekeken hoe dit psychologische proces werkt. Omdat wayfinding altijd in de fysieke ruimte plaats vindt, kun je je afvragen hoe het ontwerp en de inrichting van deze ruimte wayfinding kan faciliteren.
Wat is wayfinding?
De weg vinden in een onbekende ruimte kan voor bezoekers een stressvolle ervaring zijn. Dit is een ervaring die de meeste organisaties voor hun bezoekers willen voorkomen. Om een wayfinding strategie te ontwikkelen die bezoekers helpt de weg te vinden, is het noodzakelijk om te snappen hoe mensen zich oriënteren in ruimtes. In dit artikel leggen we uit wat we bedoelen met wayfinding, wat cognitieve kaarten zijn en hoe we deze kaarten gebruiken om te navigeren.
Wat zijn olifantenpaadjes?
Olifantenpaadjes zijn paadjes die een alternatief bieden op de officiële, ontworpen en bestraatte routes. De paadjes slijten langzaam in het landschap doordat de alternatieve route veelvuldig wordt gebruikt door voetgangers, fietsers of automobilisten. De paadjes bieden een snellere, kortere of ‘soepelere’ route aan de weggebruiker dan de officiële ontworpen route.
Hoe helpen self explaining roads het verkeer veiliger te maken?
Het ontwerp van self explaining roads helpt weggebruikers te herkennen op welke type weg ze zich bevinden. Plat gezegd: de weg legt zichzelf uit aan de weggebruiker. Daardoor ontlokken deze wegen veilig en consistent rijgedrag van weggebruikers. In deze blog leg ik uit wat self explaining roads precies zijn, hoe ze werken en welk bewijs er is voor de werking van self explaining roads.
Omgevingspsychologie kan geld besparen – een fietsenstalling als voorbeeld
“Wat levert dat nou op, het toepassen van omgevingspsychologie?” wordt mij wel eens gevraagd. Met opleveren wordt dan vaak geld bedoeld. Deze vraag is niet altijd even gemakkelijk te beantwoorden. Soms, echter, krijg je het antwoord op een presenteerblaadje aangeboden. Afgelopen week was ik weer op de Universiteit Twente (hierna UT), waar ik weer werd geconfronteerd met een goed voorbeeld van hoe omgevingspsychologie geld kan opleveren. Beter gezegd, besparen.
Hoe ontstaat de ‘geïmproviseerde’ fietsenstalling op het stationsplein in Enschede?
Omdat fietsers zo snel mogelijk hun doel willen halen. Ze hanteren daarbij de ‘verminderen van verschil methode’ waarbij iedere stap die je maakt je dichter bij je doel brengt. Een stap terug, ook al brengt dit je dichter bij je doel, voelt als vervelend en wordt daarom ook liever niet gedaan.
Hoe krijg je een zitplek in de trein?
Het gedrag van groepen mensen is voorspelbaar. Zo ook dat van treinreizigers. Je kunt hier gebruik van maken als je moet instappen in de trein en je wilt zeker zijn van een zitplek.